Μικρά εγκλήματα για μεγάλες καρδιές.

Και τώρα που μεγάλωσα αρκετά και η ηλικία μου είναι περισσότερο ένα μικρό έγκλημα παρά ένα μεγάλο παραμύθι πιστεύω στις δικές μου νεράιδες.

Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Καλή είναι μια παπαρούνα. Εγώ δεν είμαι παπαρούνα, είμαι όμως ένα αγριολούλουδο. Ένα γενναίο αγριολούλουδο.
Η λέξη καλή έχει χάσει τη σημασία της. Τι πάει να πει καλή; Η καλοσύνη δεν έχει σχέση με την αγάπη. Μία καλή φαινομενικά γυναίκα μπορεί να είναι καλή μόνο για το σπίτι και τον άντρα της και να μην έχει κανένα άλλο συναίσθημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Εμένα αυτού του είδους η καλοσύνη δεν με αφορά.
Η καλοσύνη είναι μια καραμέλα που την αναμασάμε σχεδόν για όλους, δεν είναι δύσκολο να είσαι καλός, δύσκολο είναι να είσαι υπερβατικός.
Και υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε γενναίοι, όχι όταν είμαστε καλοί.
Δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά θα τρέξω να σε σώσω χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν είμαι ο πιο ενάρετος, αλλά εάν θεωρώ ότι έχεις δίκιο και κινδυνεύεις, θα χάσω το δικό μου για να σε υπερασπιστώ.
Δεν ανέχομαι να με εξαπατάς αλλά λίγο να με ξεγελάς σε αφήνω, γιατί ξέρω πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Έχω ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή μου, αλλά τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ακόμα. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλη η ζωή μας για να φυλακίζουμε ανθρώπους για πάντα.
Έχω επίσης ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου και δεν τους νοιάζομαι τόσο, ούτε εκείνοι εμένα.
Τι ειρωνεία, αλλά είναι η αλήθεια.
Κάποτε θα γίνουν και αυτοί παρελθόν, αλλά ξέρω πως δεν θα με στοιχειώσουν.

Αγαπώ με τον δικό μου αλλόκοτο τρόπο, αν θέλεις με αφήνεις να σε αγαπώ αλλιώς άφησε με να φύγω, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν μετράω πόσο με αγαπάς, γιατί χάνω στο μέτρημα, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει αυτό, δεν έχω που να βάλω την αγάπη και την αδικώ. Περισσότερο με νοιάζει η πίστη, η αφοσίωση πάρα τα πολλά λόγια.

Κουράζομαι να εξηγώ, να απολογούμαι και να αποδεικνύω. Μην με βάλεις ποτέ στην διαδικασία να πω κάτι εάν δεν θέλω μόνο και μόνο για να αποδείξω ποια είμαι. Δεν θέλω να πασχίζω να αποδείξω τίποτα, μεγάλωσα για όλα αυτά. Είμαι αυτή που είμαι, αν θες έχω μια θέση δίπλα μου, εάν όχι μην κάτσεις για να με σηκώνεις να σε ξεπροβοδιζω στην εξώπορτα. Κουράστηκα.

Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Είμαι πιστή, με μια πίστη δική μου, περίεργη, που δεν θα σου βροντοφωνάζει την αγάπη μου αλλά όποτε θα γυρίζεις τα μάτια σου θα με βρεις πάντα εδώ. Όχι πως δεν είχα που να πάω, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά.
Ήθελα πάντα να με εμπιστεύονται πιότερο από το να με αγαπάνε. Ζητούσα τυφλή εμπιστοσύνη, παρά τυφλή αγάπη και έστω και εάν δεν τα κατάφερα πάντα, ξέρω πως δεν πρόδωσα ποτέ έστω και εάν αγαπήθηκα λιγότερο από ό,τι αγάπησα.. Ή το αντίθετο; Ποτέ δεν θα μάθω. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη.
Είχα πάντα μια εμμονή με την ευτυχία στα απλά πράγματα, στα βατά, στα εύκολα, σε εκείνα που ορίζουν τη δική μου πυξίδα. Δεν ήθελα κανέναν φυλακισμένο δίπλα μου, αλλά ήθελα να τον νιώθω δικό μου. Δεν ήθελα κανέναν να με ορίζει, ήθελα να με πιστεύει. Δεν γύρευα την τυπική κατανόηση, αλλά την αληθινή αφοσίωση.

Τελικά δεν γνωρίζω εάν πέτυχα και τι, πάντως ξέρω πως πουθενά δεν θα γράφει οτι φοβήθηκα και κανένας δεν μπορεί να πει πως τον γέλασα. Αν γελάστηκα αδιαφορώ, δεν είναι και καμιά μεγάλη επιτυχία να γελάσεις κάποιον, ούτε να τον σημαδεύεις χωρίς να ξέρεις σημάδι.
Γιαυτό ξεχνάω τα χτυπήματα μου από άκυρους σκοπευτές και λατρεύω τις πληγές μου από εκείνους που είχαν τα κότσια και το θάρρος να μου ρίξουν κατάμουτρα.

«Μικρά εγκλήματα για μεγάλες καρδιές. «

Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά. Μας άφησαν πίσω σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε.

Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά, μας άφησαν πίσω σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε.
Μία σιωπή που ουρλιάζει δυνατά, ένα άδικο που σκίζει κάθε δυνατή εξήγηση. Ένα γιατί που ποτέ δεν θα απαντηθεί όσες μανάδες και εάν ντυθούν στα μαύρα.
Η Κλαιρη και ο Άρης πρόλαβαν και αγκαλιάστηκαν, εσύ και εγώ δεν ξέρουμε πότε θα αγκαλιάσουμε πάλι τους δικούς μας.
Μήπως τώρα, λέω μήπως έστω για μια στιγμή καταλάβουμε πόσο άδικο είναι και μάταιο πιά να φωνάζουμε, να πιέζουμε τα παιδιά μας για βαθμούς, για εξετάσεις, για τις βόλτες τους, για τα φλερτ τους, για όλα τέλος πάντων που χαλάμε τις σχέσεις μας μαζί τους;
Ένιωσες για μια στιγμή την ανάγκη να είσαι ένας καλύτερος γονέας και άνθρωπος βλέποντας τον θρήνο και την οδύνη ενός άλλου γονέα;
Ένιωσες έστω και για λίγο ένοχος γιατί φώναξες στην κόρη σου, στον γιο σου, τον αδίκησες ενώ δεν έφταιγε, τον έβαλες τιμωρία ενώ έκλαιγε;
Εγώ ένιωσα. Ένιωσα ενοχές για ό,τι άδικο έχω κάνει, για τις στιγμές που δεν πίστεψα, για φωνές που δεν έβγαλαν τίποτα παρά μόνο έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ένιωσα άσχημα που δεν προσπάθησα κι άλλο, που δεν στερήθηκα κι άλλο, που δεν έδωσα κι άλλο, που δεν άντεξα κι άλλο. Πάντα κάτι θα μας διαφύγει, πάντα κάτι θα μπορούσαμε να πράξουμε αλλιώς, πάντα υπήρχε ένας τρόπος.
Πάρτε αγκαλιά τα παιδιά σας και πείτε τους μια Συγγνώμη, πάντα φταίει ο γονιός για κάτι, ποτέ το παιδί, ακόμα και εάν έτσι φαίνεται, ψάχνοντας πιο πίσω θα ανακαλύπτουμε παλιά μας λάθη.

Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά..
Και ίσως έμειναν αιώνια ευτυχισμένοι αφήνοντας μας πίσω μόνους.
Ας αγκαλιαστούμε και εμείς!

Εύχομαι μονάχα να είναι αυτό το τέλος του κακού. Καλή δύναμη σε όλους, καλό μήνα!

«Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά, μας άφησαν πίσω σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε.»

Κείμενο : ©Μπέττυ Κούτσιου

Να είσαι ένας καλός άνθρωπος αλλά να μην σπαταλάς χρόνο για να το αποδείξεις.

Όχι δεν θα είναι ένας καλύτερος μήνας, μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Δεν θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο όσες ευχές και να κάνεις γιατί ο μήνας αλλάζει, αλλά εσύ μένεις πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Μίζερος, κακότροπος, αγενής, αχάριστος. Δεν σε ευχαριστεί τίποτα, γκρινιάζεις για όλα, ανήμπορος να δεις χαρά ή φως βλέπεις μόνο το σκοτάδι της ψυχής σου. Δεν ευχαριστιέσαι με κανέναν άνθρωπο, δεν εμπιστεύεσαι φίλους, δεν βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη, δεν απλώνεις το χέρι παρά μόνο για να κάνεις παρατήρηση ή για να κρίνεις τον άλλον.
Όχι δεν θα είναι ένας καλύτερο μήνας γιατί να είναι άλλωστε;
Ξύπνησες σήμερα εσύ αλλιώς;
Είπες καλημέρα με χαμόγελο και κοίταξες με ευγνωμοσύνη τον ουρανό;
Ένιωσες την ανάγκη να κάνεις τον σταυρό σου που έχεις σπίτι, στέγη, τροφή, δουλειά, αμάξι; Νομίζεις πως είναι δεδομένα αυτά τα αγαθά για όλους; Κάνεις λάθος. Δεν έχεις υπογράψει γραμμάτια ευημερίας και μακροζωίας. Είσαι ένα μυρμήγκι μέσα σε εκατομμύρια άλλα που προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως να γνωρίζεις εάν θα βρεθείς κολλημένο κάτω από μία μπότα την επόμενη στιγμή.
Γκρινιάζεις για όλα, σου φταίνε όλοι και περιμένεις ο μήνας που αλλάζει να σου αλλάξει την ζωή;
Εσύ θα την αλλάξεις την ζωή σου, κανένας μήνας δεν γράφει καλύτερος ή χειρότερος.
Κάθε ένας από εμάς έχει προβλήματα, δεν έχεις μόνο εσύ. Κοίταξε όμως ποια είναι τα δικά σου και ποια των άλλων και όχι κατά πως σε συμφέρει.
Όλοι μας έχουμε άσχημες μέρες, άσχημες στιγμές αλλά δεν είναι όλη η ζωή μας μαύρη, μερικά κομμάτια της μόνο, που βυθίζονται και ξαναβγαίνουν στο φως.
Μην περιμένεις λοιπόν κανέναν μήνα, άνθρωπο, έρωτα να σε αλλάξει, να σου γυρίσει την τύχη.
Εσύ αποφασίζεις τι θα είσαι.
Ένας γεμάτος άνθρωπος ή ένας άχαρος καθρέφτης του κακού εαυτού σου.

Μικρά εγκλήματα για μεγάλες καρδιές.

Και τώρα που μεγάλωσα αρκετά και η ηλικία μου είναι περισσότερο ένα μικρό έγκλημα παρά ένα μεγάλο παραμύθι πιστεύω στις δικές μου νεράιδες.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Καλή είναι μια παπαρούνα. Εγώ δεν είμαι παπαρούνα, είμαι όμως ένα αγριολούλουδο. Ένα γενναίο αγριολούλουδο.
Η λέξη καλή έχει χάσει τη σημασία της. Τι πάει να πει καλή; Η καλοσύνη δεν έχει σχέση με την αγάπη. Μία καλή φαινομενικά γυναίκα μπορεί να είναι καλή μόνο για το σπίτι και τον άντρα της και να μην έχει κανένα άλλο συναίσθημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Εμένα αυτού του είδους η καλοσύνη δεν με αφορά.
Η καλοσύνη είναι μια καραμέλα που την αναμασάμε σχεδόν για όλους, δεν είναι δύσκολο να είσαι καλός, δύσκολο είναι να είσαι υπερβατικός.
Και υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε γενναίοι, όχι όταν είμαστε καλοί.
Δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά θα τρέξω να σε σώσω χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν είμαι ο πιο ενάρετος, αλλά εάν θεωρώ ότι έχεις δίκιο και κινδυνεύεις, θα χάσω το δικό μου για να σε υπερασπιστώ.
Δεν ανέχομαι να με εξαπατάς αλλά λίγο να με ξεγελάς σε αφήνω, γιατί ξέρω πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Έχω ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή μου, αλλά τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ακόμα. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλη η ζωή μας για να φυλακίζουμε ανθρώπους για πάντα.
Έχω επίσης ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου και δεν τους νοιάζομαι τόσο, ούτε εκείνοι εμένα.
Τι ειρωνεία, αλλά είναι η αλήθεια. Κάποτε θα γίνουν και αυτοί παρελθόν, αλλά ξέρω πως δεν θα με στοιχειώσουν.
Αγαπώ με τον δικό μου αλλόκοτο τρόπο, αν θέλεις με αφήνεις να σε αγαπώ αλλιώς άφησε με να φύγω, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν μετράω πόσο με αγαπάς, γιατί χάνω στο μέτρημα, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει αυτό, δεν έχω που να βάλω την αγάπη και την αδικώ. Περισσότερο με νοιάζει η πίστη, η αφοσίωση πάρα τα πολλά λόγια.
Κουράζομαι να εξηγώ, να απολογούμαι και να αποδεικνύω. Μην με βάλεις ποτέ στην διαδικασία να πω κάτι εάν δεν θέλω μόνο και μόνο για να αποδείξω ποια είμαι. Δεν θέλω να πασχίζω να αποδείξω τίποτα, μεγάλωσα για όλα αυτά. Είμαι αυτή που είμαι, αν θες έχω μια θέση δίπλα μου, εάν όχι μην κάτσεις για να με σηκώνεις να σε ξεπροβοδιζω στην εξώπορτα. Κουράστηκα.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Είμαι πιστή, με μια πίστη δική μου, περίεργη, που δεν θα σου βροντοφωνάζει την αγάπη μου αλλά όποτε θα γυρίζεις τα μάτια σου θα με βρεις πάντα εδώ. Όχι πως δεν είχα που να πάω, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά.
Ήθελα πάντα να με εμπιστεύονται πιότερο από το να με αγαπάνε. Ζητούσα τυφλή εμπιστοσύνη, παρά τυφλή αγάπη και έστω και εάν δεν τα κατάφερα πάντα, ξέρω πως δεν πρόδωσα ποτέ έστω και εάν αγαπήθηκα λιγότερο από ό,τι αγάπησα.. Ή το αντίθετο; Ποτέ δεν θα μάθω. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη.
Είχα πάντα μια εμμονή με την ευτυχία στα απλά πράγματα, στα βατά, στα εύκολα, σε εκείνα που ορίζουν τη δική μου πυξίδα. Δεν ήθελα κανέναν φυλακισμένο δίπλα μου, αλλά ήθελα να τον νιώθω δικό μου. Δεν ήθελα κανέναν να με ορίζει, ήθελα να με πιστεύει. Δεν γύρευα την τυπική κατανόηση, αλλά την αληθινή αφοσίωση.
Τελικά δεν γνωρίζω εάν πέτυχα και τι, πάντως ξέρω πως πουθενά δεν θα γράφει οτι φοβήθηκα και κανένας δεν μπορεί να πει πως τον γέλασα. Αν γελάστηκα αδιαφορώ, δεν είναι και καμιά μεγάλη επιτυχία να γελάσεις κάποιον, ούτε να τον σημαδεύεις χωρίς να ξέρεις σημάδι.
Γιαυτό ξεχνάω τα χτυπήματα μου από άκυρους σκοπευτές και λατρεύω τις πληγές μου από εκείνους που είχαν τα κότσια και το θάρρος να μου ρίξουν κατάμουτρα.

«Μικρά εγκλήματα για μεγάλες καρδιές. «

Κοιμηθείτε σαν παιδιά, ζείστε σαν ενήλικες.

Πηγαίνετε για ύπνο για να ονειρευτείτε.
Έναν κόσμο που θα σας αντέχει, να τρέχετε, να κάνετε φασαρία, να κλαίτε, να γελάτε, να χτυπάτε στα γόνατα, να παίζετε. Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα κάνετε αγιασμό στο σχολείο, θα φιλάτε τον σταυρό και θα τρέχετε ανέμελα στο προαύλιο, θα κάνετε διαλείμματα και θα γελάτε χωρίς να είσαστε φιμωμένα, να φαίνονται τα δοντάκια σας μέσα από το χαμόγελο σας.
Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα αγκαλιάζεστε αλλά προπαντός που θα σας αγκαλιάζουν και δεν θα σας φοβούνται γιατί είστε ασυμπτωματικά.
Έναν κόσμο που θα έχει αγκαλιές από παππούδες και γιαγιάδες, παραμύθια και φιλιά πολλά, που δεν θα σας χαιρετάνε από μακριά.
Έναν κόσμο που θα κάθεστε πάλι στα ξύλινα θρανία και όχι στις οθόνες του υπολογιστή για να κάνετε μάθημα. Που θα μπορείτε να πάτε πάλι εκδρομές με το σχολείο σας και με τους γονείς σας. Που τα γενέθλια σας θα τα περνάτε μαζί με τους φίλους σας και όχι μαζί με το κινητό σας.
Έναν κόσμο που δεν θα σας καταργεί πράγματα αλλά θα σας προσφέρει.
Κοιμηθείτε όσο περισσότερο μπορείτε, γιατί μας ενοχλείτε την συνείδηση.
Και ίσως μέσα σε τούτο τον μακάριο ύπνο σας δειτε σε μια γωνιά την συγγνώμη μας, που δεν σας αφήσαμε παιδιά, αλλά σας μεγαλώσαμε απότομα και σας κάναμε σαν τα μούτρα μας. Ένοχους.

» Κοιμηθείτε σαν παιδιά, ζείστε σαν ενήλικες. «

«Ο Αύγουστος δεν είναι μηνας. Είναι παγίδα. «

«Ο Αύγουστος δεν είναι μήνας. Είναι παγίδα. «

Τα προβλήματα μας είναι ο Αύγουστος που είναι γεμάτος και δεν βρίσκουμε Ακτοπλοϊκά, ξενοδοχείο με πισίνα, δεν μας δινουν το φιλέτο άδεια που θέλουμε, δηλαδή από πρώτη έως είκοσι πέντε Αυγούστου, λες και οι υπόλοιποι μήνες δεν είναι καλοκαίρι.
Τα προβλήματα μας είναι που πήγε η Μαίρη και έφτιαξε το πρόσωπο της, σαν να έχει μαζευτεί λίγο και στο σώμα, εάν έκανε λιποαναρρόφηση η πρώτη ξαδέλφη του άντρα μας και εάν έχει γκόμενο η κουνιάδα μας που χώρισε γιατί πολύ έξω βγαίνει μετά το διαζύγιο.
Τα προβλήματα μας λοιπόν αυτά και άλλα πολλά, παραμερίζονται για λίγο όταν ακούμε κάτι άσχημο, λέμε να έχουμε την υγεία μας, επικαλούμαστε τον Θεό, σταυροκοπιόμαστε μερικές δεκαριά φορές αλλά ύστερα από λίγο πάλι τα ίδια. Βλέπεις πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι έλεγε η γιαγιά μου.
Δεν είμαι σίγουρη για το εάν είμαι ένας καλός άνθρωπος. Είμαι περίεργη, περήφανη, αδάμαστη μερικές φορές σαν χαρακτήρας, το σίγουρο είναι ότι είμαι ένας ανθρωπος που δεν κοιτάζω τις ζωές των άλλων, όχι τουλάχιστον με την έννοια του κουτσομπολιού, αλλά κοιτάζω την δική μου και ασχολούμαι με τους δικούς μου ανθρώπους, προσπαθώντας πάντα ευεργετικά. Εάν δεν έχω να πω κάτι δεν μιλάω.
Απλά δεν ασχολούμαι με ανούσια θέματα, βαριέμαι εύκολα. Γενικά θέλω βαθμό δυσκολίας σε κάτι για να μείνω.
Δεν ρωτάω ποτέ για κανέναν αδιάκριτα, δεν έχω περιέργεια να μάθω κάτι για τα προσωπικά τους, αξιοσημείωτο βέβαια είναι πως δεν προλαβαίνω να ρωτήσω γιατί έρχονται μόνοι τους οι άνθρωποι και μου τα λένε. Με εμπιστεύονται και εγώ τους ευχαριστώ.
Κάθε μέρα νιώθω ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω. Έστω και εάν για άλλους αυτά που έχω είναι ρουτίνα, αγαπάω την ρουτίνα μου γιατί ξέρω πως είναι να την χάσεις.
Βρίσκεσαι ξαφνικά Αύγουστο όχι στο Νησί των Ανέμων αλλά στο Νοσοκομείο, αντί για μαγιό φοράς πιτζάμες, αντί για αντιηλιακό φοράς ορό, αντί για κοκτέιλ κάνεις κοκτέιλ από ενέσεις για τους πόνους.
Ξυπνήστε, αυτό θέλω να σας πω.
Μην ασχολείστε στην ζωή σας με τίποτε άλλο εκτός απο τους ανθρώπους που κλείνει η πόρτα πίσω της. Πόσοι είναι; Μετρήστε! Αυτούς μόνο.
Αφήστε τον κόσμο να κάνει ό,τι θέλει. Μην μιλάτε για κανέναν πίσω από την πλάτη του.

Πέρσι ήμουν με την φίλη μου τέτοια εποχή, κάναμε σχέδια, γελούσαμε, γελούσαμε πολυ κάθε μέρα, εκείνη προχθές έκανε την τελευταία της θεραπεία.
Μέσα σε λίγο καιρό όλα άλλαξαν. Δεν μου υπογράφει κανένας πως του χρόνου θα είμαι εγώ εδώ.
Μερικές φορές πνιγόμουνα στα προβλήματα και την πίεση όμως προσευχόμουν με όλη την δύναμη της ψυχής μου και είδα πως τα πράγματα άλλαξαν. Είχα μεγάλη πίστη όμως, είχα υπομονή και έχω.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει τι εάν δεν με ενοχλεί αυτό, και δεν είναι αδιαφορία είναι τρόπος ζωής. Εντάξει δεν είμαι Allien, θα έρθουν στιγμές ανθρώπινες, θα γελάσω, θα μιλήσω για κάποιον, όμως δεν θα μείνω εκεί θα προχωρήσω. Το να κατηγορούμε κάποιον συνέχεια ή αρκετά συχνά μου προκαλεί αλλεργία. Ασε που στο τέλος αρχίζω και συμπαθώ αυτόν και όχι τους πληροφοριοδότες..
Στην τελική τι με πειράζει εμένα τι κάνει στην προσωπική του ζωή;
Αφιερώστε ώρες στην ζωη σας δημιουργικές. Μην κρίνετε, μην ρίχνετε το επίπεδο σας για τίποτα. Ασχοληθείτε με την ψυχή σας και οχι με τον απέναντι. Θα νιώσετε καλύτερα.
Και εάν δεν νιώσετε σημαίνει πως κάτι σας λείπει. Δεν φταίνε οι άλλοι πάντα, δεν κάνουν πάντα κάτι κολάσιμο. Εσείς έχετε την ανάγκη να το βλέπετε έτσι, και το θέμα είναι γιατί;

Ο ψυχολογικός εκβιασμός δεν είναι ένδειξη μεγάλης αγάπης, αλλά ανασφάλειας. «

Τα παιδιά μας δεν είναι οι άντρες της ζωής μας ή οι γυναίκες της ζωής των αντρών. Τα παιδιά μας είναι τα παιδιά μας. Δεν χωράει άλλος τίτλος δίπλα σε αυτόν, και οπωσδήποτε όχι ένας τίτλος που τα φέρνει αντιμέτωπα με την αγάπη του συντρόφου μας. Έστω εάν είμαστε παντρεμένες, χωρισμένες, ή ο άνθρωπος μας δεν υπάρχει πιά, δεν είναι ο άντρας της ζωής μας ο γιος μας. Ο γιος μας είναι ο γιος μας. Δεν αντικαθιστά κάποιον. Δεν ψάχνει τίτλο καλύτερο απο εκείνον που έχει, ούτε θέλει να είναι ο άντρας της ζωής μας. Θέλει να έχουμε μια υγιή σχέση με τον πατέρα του, ή να έχουμε έναν σύντροφο, να ζούμε ισορροπημένα και να αξιωθούμε μια μέρα να δούμε την φωτογραφία του με την γυναίκα του, να λέει εκείνη για τον γιο μας, ο άντρας της ζωης μου.
Έτσι είναι το σωστό, οτιδήποτε άλλο πιστεύω είναι μια υπερβολή που γεννάει το συναίσθημα της ανασφάλειας μας. Δεν διαγωνίζεται ποτέ η αγάπη της μάνας με τον γιο, δεν χωράει σε λέξεις, δεν διαπραγματεύεται. Είναι στιβαρή, Θεόσταλτη, ουράνια. Δεν χρειάζεται αποδείξεις.
Ούτε από τον πατέρα προς την κόρη, ούτε από την μάνα προς τον γιο.
Φαντάζομαι να δει η σύντροφος του γιου μου, να τον αποκαλώ άντρα της ζωής μου.. Αυτόματα έχω κερδίσει μια θέση στον εξώστη. Γιατί να μην κάθομαι στην πλατεία;
Ποιος ο λόγος;
Ο γιος μου είναι ο γιος μου. Θα του έδινα ευχαρίστως χρόνια από την ζωή μου, είναι το καμάρι μου, τον λατρεύω αλλά δεν είναι ο άντρας της ζωής μου.
Θα ήταν άδικο ένας τέτοιος τίτλος για τον άντρα της ζωής μου.
Δεν αφαιρώ κάτι από την αγάπη μου στο παιδί μου, λέγοντας του αυτό. Ίσα ίσα τον βοηθάω να βρει τον δικό του δρόμο και τις δικές του επιλογές. Δεν είμαι τα πάντα εγώ στη ζωη του, είμαι η μάνα του, η σταθερά του, ο άξονας που θα τον οδηγήσει. Δεν αντικαθιστώ άλλους ρόλους. Ουτε εκείνος σε εμένα.
Κάτι τέτοιο είναι συναισθηματικός εκβιασμός
Στην τελική εχετε σκεφτεί πως νιώθει ο σύζυγος σας ή ο άνθρωπος σας;
Ο άντρας της ζωής μας έχει όνομα, και το παιδί μας επίσης.
Μην δημιουργείτε στα παιδιά σας τέτοιες σύνδρομα συναισθηματικού οιδιπόδοιου. Αφήστε τα να βρούνε την γυναίκα της ζωής τους και καμαρώστε τα. Δεν είστε εσείς η γυναίκα της ζωής τους. Είστε κάτι πολύτιμο, ιερό και αδιαπέραστο.
Η μάνα τους.

«Ο ψυχολογικός εκβιασμός δεν είναι ένδειξη μεγάλης αγάπης, αλλά ανασφάλειας. «

«Η αγάπη κερδίζεται. Δεν αγοράζεται ουτε ξεγελιέται. «

Πόσο θόρυβο κάνουν τα μούτρα σου άραγε, πέφτοντας στο πάτωμα, έχεις αναρωτηθεί;
Όταν πάψεις να πιστεύεις ό,τι, όλη η γη κινείται γύρω από εσένα και καταλάβεις ότι είσαι ένας ανόητος που προσπαθεί να γίνει αρεστός με χίλιους δύο τρόπους;
Πίστευες ότι η δική σου κατοικία είναι στον Όλυμπο και όλοι οι υπόλοιποι, έμεναν σε φτηνά ξενοδοχεία γύρω σου έτσι;
Πίστευες πως η ομορφιά σου ή το παράστημα σου θα σε σώσει από την σωρεία των λαθών σου και θα βγαίνεις πάντα ατσαλάκωτος ε;
Πως όλοι γύρω σου ήταν μυρμήγκια που περπατούσαν και τα πατούσες οπότε ήθελες με τις μπότες σου;
Μάθε λοιπόν πως η ομορφιά δεν είναι ούτε τα ρούχα σου, ούτε το αυτοκίνητο σου, ούτε η ψευτοκαλοσύνη σου. Δεν είναι το φτηνό ενδιαφέρον που πουλάς για συναίσθημα. Ομορφιά δεν είναι το πουκάμισο μάρκας ηλίθιε, ούτε το ψεύτικο χαμόγελο σου. Ομορφιά είναι τα μάτια του ανθρώπου που στάζουν συναίσθημα.
Μόνο εκείνα. Και εγώ, όποτε γύρισα να δω το βλέμμα σου όταν δεν με κοιτούσες, πάγωνα από την αδιαφορία του.
Αλλά βλέπεις, ο καθρέφτης απέναντι σου δεν σε έσωζε πάντα. Έχω μάθει να διαβάζω πολύ μέσα στην ψυχή του άλλου και στη δική μου ψυχή μέσα μπορεί να υπήρχε σκοτάδι και φόβος, στη δική σου όμως υπήρχε ερημιά, παγωνιά, αποξένωση.
Στο μυαλό σου βέβαια υπήρχε εξουσία. Νόμιζες ότι εξουσιάζεις όλον τον κόσμο και πως σου χρωστούσαν όλοι αγάπη. Γιατί, για ποιόν λόγο;
Τι έδινες εσύ για να πάρεις; Τι έκανες εσύ για να σου δώσουν πίσω συναίσθημα;
Οι άνθρωποι δεν είναι μπαταρίες σου. Να τους παίρνεις αγκαλιά να φορτίζεις εσύ και να αδειάζουν εκείνοι. Ούτε προσωπικό σου λαμπατέρ είναι να τους έχεις δίπλα σου επειδή είσαι ετερόφωτος.
Οι άνθρωποι θέλουν δίπλα τους άνθρωπο με ψυχή, με ζεστασιά στα χέρια, με χάδι στα μαλλιά. Δεν θέλουν έναν νάρκισσο, ούτε έναν δήθεν ευαίσθητο.
Γιαυτό μάζεψε τα γλυκανάλατα σ’ αγαπώ σου, το ψεύτικο ενδιαφέρον σου και κάνε μου χώρο να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Εμένα οποίος με αγαπάει, τον νιώθω να κυλάει στο αίμα μου καυτός και από εσένα το μόνο που έχει κυλήσει μέσα μου είναι αποστροφή και απογοήτευση.
Σου έχω νέα λοιπόν. Δεν κινείτε όλη η γη γύρω από εσένα φίλε.
Έναν ίλιγγο νιώθεις και δεν το έχεις καταλάβει.

” Η αγάπη κερδίζεται, δεν αγοράζεται, ούτε ξεγελιέται.»

Είναι και αυτοί που θελουν να κερδίζουν μάχες με τα χέρια στις τσέπες.

Μη χαραμίζετε την μέρα σας με ανούσιους ανθρώπους. Έρχονται άνθρωποι συνέχεια γύρω μας, που απλά θέλουν να να περάσουν την ώρα τους, λες και την επόμενη θα κάνουν κάτι σπουδαίο, αλλά λέμε τώρα.
Άσχετες συζητήσεις, άκυρα μηνύματα, ερωτήσεις αδιάφορες και αδιάκριτες, όλα αυτα είναι ένα πακέτο σκουπιδιών που θα πρέπει να αποβάλλετε από την καθημερινότητα σας.
Σταματείστε να μιλάτε με ανθρώπους που χρησιμοποιούν το ένα τέταρτο του εγκεφάλου τους για να σας πλησιάσουν. Που η κενότητα τους είναι μεγαλύτερη του σύμπαντος, που δεν έχουν τίποτα να πούνε απλά σχολιάζουν τους άλλους, περνώντας τις αφόρητες ώρες της αδιάφορης ζωής τους.
Καλύτερα μείνετε σιωπηλοί, δείτε μια ταινία, πηγαίνετε βόλτα τον σκύλο σας, χαζέψτε το ψάρι σας στο ενυδρείο, κάντε ένα μπάνιο με έλαια και διαβάστε ένα καλό βιβλίο.
Μην τους δίνετε την ευκαιρία να τρυπώνουν στη ζωη σας. Είναι σίγουρο πως θα σας πείσουν να κατεβείτε σκαλοπάτια στη νοημοσύνη σας κρατώντας τον εγκέφαλο σας αγκαλιά. Και κάποια στιγμή να γίνετε σαν αυτούς.
Μόνο να ανεβαίνετε. Μόνο με ανθρώπους που είναι σημαντικοί, που έχουν αντίληψη συναισθηματική, που έχουν κάτι όμορφο και ενδιαφέρον να πούνε. Μόνο με εκείνους που προσπαθούν, που σας τιμούν με τον λόγο τους, που βουτάνε την γλώσσα στο μυαλό τους, που παλεύουν να σας κερδίσουν.
Μόνο με αυτούς αξίζει να βαδίζετε.
Τους υπόλοιπους αφήστε τους στην ασχετοσύνη τους και τον αδιάβαστο εαυτό τους.
Γιατί δεν είναι μόνο οτι δεν μπορούν. Είναι οτι δεν προσπαθούν καν.
Είναι πως θέλουν απροκάλυπτα, να κερδίζουν τις μάχες με τα χέρια στις τσέπες. Μην τους το επιτρέπετε.

© Μπέττυ Κούτσιου

Η απουσία είναι πιο υποφερτή από την παρουσία.

Καμιά φορά η απουσία είναι πιο υποφερτή από την παρουσία.
Να μένετε μακριά απο τους ανθρώπους που εχουν μείνει πολύ καιρό μόνοι τους. Έχουν φροντίσει τις πληγές τους, έχουν ηρεμήσει, έχουν επουλώσει τα τραύματα τους. Καμία παρουσία για λίγο δεν τους κάνει καλό. Τους γυρίζετε πίσω στην κόλαση να αρχίζουν απο την αρχή. Με ποιο δικαίωμα; Δεν σας ζητησαν σωτηρία, άλλωστε δεν μπορείτε να είστε σωτήρες για εκείνους, παρά μόνο ναυαγοί.
Αφήστε λοιπόν τους ανθρώπους που αδειάσατε ήσυχους. Μην επιστρέφετε να δείτε τι κάνουν. Ζούνε, ξεχνάνε, προσπερνάνε, ηρεμούνε. Δεν σας θέλουν πάλι για λίγο, δεν θέλουν ένα ακόμα επεισόδιο. Πόνεσαν πολύ για να ξεριζώσουν αυτό το αγκάθι από μέσα τους. Μην επιστρέφετε να τους αποτελειώσετε, έχει και η αγάπη τα όρια της και εσείς τα ποδοπατάτε.
Δεν σας αγαπάνε πιά, σας θυμούνται με αγάπη. Έχει διαφορά, μην μπερδεύεστε.
Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους που πονέσατε εσείς οι ίδιοι, είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να κάνετε για εκείνους.

«Η απουσία είναι πιο υποφερτή από την παρουσία «