Πιο πολύ από όλα με τρομάζουν οι πολύ ευτυχισμένοι. Εκείνοι που ο κόσμος να καίγεται δίπλα τους κάνουν φασαρία γιατί η τυρόπιτα τους είναι τετράγωνη, γιατί τα μανταλάκια είναι μονόχρωμα και με το καπουτσίνο τους δεν τους δίνουν και δώρο ένα μπλουζάκι Polo. Πιο πολύ με τρομάζει που δεν θα αλλάξει τίποτα στο μυαλό τους που έχει γίνει σαν κιμάς που τον άφησαν έξω από το ψυγείο, θα δυσανασχετούν γιατί η πετσέτα στο ξενοδοχείο είναι πολύ χνουδωτή, γιατί η ξαπλώστρα στη πισίνα δεν κάνει και μασάζ και η κοπελίτσα στο καφέ μπαρ δεν γελάει με την σαχλαμάρα που της πετάνε κάθε πρωί. Εκείνους και εκείνες που δεν τους αγγίζει τίποτα, που συνεχίζουν να έχουν έπαρση για κάθε τι που κινείται εκτός από την σκιά τους. Πιο πολύ δεν με τρομάζει η φτώχεια, γιατί ο κόσμος ο περήφανος θα σταθεί πάλι στα πόδια του έστω και εάν του τα έχουν ξυλοκοπήσει, θα βρει τρόπους να ξεπεράσει το κακό που θα τον βρει, την δυστυχία, την απώλεια, ξέρει να στέκεται όρθιος με τη ψυχή του ψηλά. Με τρομάζει που έχουμε χωριστεί στα δύο. Ο μισός κόσμος διαφημίζει την ευτυχία του πνιγμένος στο μακιγιάζ και το αι λαινερ και ο υπόλοιπος ξεπλένει τα μούτρα του από το κλάμα. Με φοβίζει που άλλοι μετράνε απώλειες και άλλοι κάρτες στα πορτοφόλια, άλλοι φοβούνται μην χάσουν μια μέρα διακοπών και άλλοι έχασαν τα πάντα. Και εκτός από το ότι με φοβίζει με αηδιάζει, γιατί μπορεί να μην είμαι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, αλλά σίγουρα ο καθένας μετράει τις πληγές του. Παρκάρετε την αλαζονεία σας λίγο πιο κει, γεμίσαμε ευτυχισμένους και ήλιοκαμένους ή απλά καμένους..
Και τώρα που μεγάλωσα αρκετά και η ηλικία μου είναι περισσότερο ένα μικρό έγκλημα παρά ένα μεγάλο παραμύθι πιστεύω στις δικές μου νεράιδες.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Καλή είναι μια παπαρούνα. Εγώ δεν είμαι παπαρούνα, είμαι όμως ένα αγριολούλουδο. Ένα γενναίο αγριολούλουδο. Η λέξη καλή έχει χάσει τη σημασία της. Τι πάει να πει καλή; Η καλοσύνη δεν έχει σχέση με την αγάπη. Μία καλή φαινομενικά γυναίκα μπορεί να είναι καλή μόνο για το σπίτι και τον άντρα της και να μην έχει κανένα άλλο συναίσθημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Εμένα αυτού του είδους η καλοσύνη δεν με αφορά. Η καλοσύνη είναι μια καραμέλα που την αναμασάμε σχεδόν για όλους, δεν είναι δύσκολο να είσαι καλός, δύσκολο είναι να είσαι υπερβατικός. Και υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε γενναίοι, όχι όταν είμαστε καλοί. Δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά θα τρέξω να σε σώσω χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν είμαι ο πιο ενάρετος, αλλά εάν θεωρώ ότι έχεις δίκιο και κινδυνεύεις, θα χάσω το δικό μου για να σε υπερασπιστώ. Δεν ανέχομαι να με εξαπατάς αλλά λίγο να με ξεγελάς σε αφήνω, γιατί ξέρω πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Έχω ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή μου, αλλά τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ακόμα. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλη η ζωή μας για να φυλακίζουμε ανθρώπους για πάντα. Έχω επίσης ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου και δεν τους νοιάζομαι τόσο, ούτε εκείνοι εμένα. Τι ειρωνεία, αλλά είναι η αλήθεια. Κάποτε θα γίνουν και αυτοί παρελθόν, αλλά ξέρω πως δεν θα με στοιχειώσουν.
Αγαπώ με τον δικό μου αλλόκοτο τρόπο, αν θέλεις με αφήνεις να σε αγαπώ αλλιώς άφησε με να φύγω, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν μετράω πόσο με αγαπάς, γιατί χάνω στο μέτρημα, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει αυτό, δεν έχω που να βάλω την αγάπη και την αδικώ. Περισσότερο με νοιάζει η πίστη, η αφοσίωση πάρα τα πολλά λόγια.
Κουράζομαι να εξηγώ, να απολογούμαι και να αποδεικνύω. Μην με βάλεις ποτέ στην διαδικασία να πω κάτι εάν δεν θέλω μόνο και μόνο για να αποδείξω ποια είμαι. Δεν θέλω να πασχίζω να αποδείξω τίποτα, μεγάλωσα για όλα αυτά. Είμαι αυτή που είμαι, αν θες έχω μια θέση δίπλα μου, εάν όχι μην κάτσεις για να με σηκώνεις να σε ξεπροβοδιζω στην εξώπορτα. Κουράστηκα.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Είμαι πιστή, με μια πίστη δική μου, περίεργη, που δεν θα σου βροντοφωνάζει την αγάπη μου αλλά όποτε θα γυρίζεις τα μάτια σου θα με βρεις πάντα εδώ. Όχι πως δεν είχα που να πάω, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά. Ήθελα πάντα να με εμπιστεύονται πιότερο από το να με αγαπάνε. Ζητούσα τυφλή εμπιστοσύνη, παρά τυφλή αγάπη και έστω και εάν δεν τα κατάφερα πάντα, ξέρω πως δεν πρόδωσα ποτέ έστω και εάν αγαπήθηκα λιγότερο από ό,τι αγάπησα.. Ή το αντίθετο; Ποτέ δεν θα μάθω. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη. Είχα πάντα μια εμμονή με την ευτυχία στα απλά πράγματα, στα βατά, στα εύκολα, σε εκείνα που ορίζουν τη δική μου πυξίδα. Δεν ήθελα κανέναν φυλακισμένο δίπλα μου, αλλά ήθελα να τον νιώθω δικό μου. Δεν ήθελα κανέναν να με ορίζει, ήθελα να με πιστεύει. Δεν γύρευα την τυπική κατανόηση, αλλά την αληθινή αφοσίωση.
Τελικά δεν γνωρίζω εάν πέτυχα και τι, πάντως ξέρω πως πουθενά δεν θα γράφει οτι φοβήθηκα και κανένας δεν μπορεί να πει πως τον γέλασα. Αν γελάστηκα αδιαφορώ, δεν είναι και καμιά μεγάλη επιτυχία να γελάσεις κάποιον, ούτε να τον σημαδεύεις χωρίς να ξέρεις σημάδι. Γιαυτό ξεχνάω τα χτυπήματα μου από άκυρους σκοπευτές και λατρεύω τις πληγές μου από εκείνους που είχαν τα κότσια και το θάρρος να μου ρίξουν κατάμουτρα.
Ένα τεράστιο, ευρηματικό μυαλό, χαρισμένο σε έναν άνθρωπο. Άδικο, θα έλεγαν πολλοί, που δεν διαθέτουν τόσο πολύ από δαύτο, δίκαιο θα έλεγαν άλλοι που έχουν επίσης δείκτη ευφυΐας μεγάλο. Ευλογία θα έλεγα εγώ. Ευλογία για το Ωνάσειο που την έχει κοντά του και για όλη την Ελλάδα.
Η Αγγελική Γκουζιούτα είναι το μεγάλο παράδειγμα, του ότι τα πιο λαμπρά αποτελέσματα στη ζωή δεν προκύπτουν κατά τύχη. Για να έρθουν θέλουν θυσίες, θέλουν προσήλωση, θέλουν αγώνα και αφοσίωση. Έχοντας πάρει το πτυχίο της με Άριστα και στην πορεία αποκτήσει πληθώρα πτυχίων και διακρίσεων, συμμετοχές σε δεκάδες συνέδρια, μας καταστεί σαφές με την δουλειά και τον προσωπικό αγώνα που έχει δώσει, ότι δεν φτάνει μόνο να αριστεύεις στα Πτυχία αλλά και στην ζωή. Η θέληση της, η ακεραιότητα του χαρακτήρα της, η αυστηρότητα στη δουλειά της, έχτισαν εκατοστό εκατοστό την αναγνώριση. Η Μονάδα Καρδιακής Ανεπάρκειας ένα δεύτερο σπίτι για εκείνη και για τους ασθενείς της που χρόνια τώρα φροντίζει και επιμελείται. Είναι από τους γιατρούς που έρχονται πρώτα από όλους και φεύγουν τελευταίοι. Δεν υπάρχουν Αργίες, Κυριακές, Γιορτές, για εκείνη υπάρχει το καθήκον. Είναι ένας στρατιώτης η Γκουζιούτα, ένας ευσυνείδητος στρατιώτης που δεν εγκαταλείπει τη μάχη. Προσωπικά πιστεύω πως είναι από τους ανθρώπους που έχει τέτοια δύναμη ψυχική και τέτοια γνώση του αντικειμένου της, ώστε εάν κάποιος ένιωθε ότι πέθαινε και του έσφιγγε το χέρι, ξαφνικά θα ζωντάνευε η ελπίδα. Σου δείχνει πάντα ότι ξέρει τι κάνει, το εισπράττεις αυτό, ξέρεις ότι είσαι σε καλά χέρια, στα δικά της. Το σίγουρο είναι ότι θα ξέρεις, πως απέναντι σου έχεις έναν γιατρό που γνωρίζει πολύ καλά, ποιο ρόλο είναι προορισμένος να ακολουθήσει. Και αυτό καλείται καθήκον, μια από τις αξίες που η Γκουζιούτα έχει ασπαστεί τα τελευταία χρόνια. Η Μονάδα Καρδιακής Ανεπάρκειας και Μεταμοσχεύσεων της χρωστάνε πολλά. Οι ασθενείς της το ίδιο, οι γονείς των παιδιών που έχει νοσηλεύσει επίσης, το Ωνάσειο την κέρδισε και εκείνη το κέρδισε με την σειρά της.
Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά, μας άφησαν πίσω σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε. Μία σιωπή που ουρλιάζει δυνατά, ένα άδικο που σκίζει κάθε δυνατή εξήγηση. Ένα γιατί που ποτέ δεν θα απαντηθεί όσες μανάδες και εάν ντυθούν στα μαύρα. Η Κλαιρη και ο Άρης πρόλαβαν και αγκαλιάστηκαν, εσύ και εγώ δεν ξέρουμε πότε θα αγκαλιάσουμε πάλι τους δικούς μας. Μήπως τώρα, λέω μήπως έστω για μια στιγμή καταλάβουμε πόσο άδικο είναι και μάταιο πιά να φωνάζουμε, να πιέζουμε τα παιδιά μας για βαθμούς, για εξετάσεις, για τις βόλτες τους, για τα φλερτ τους, για όλα τέλος πάντων που χαλάμε τις σχέσεις μας μαζί τους; Ένιωσες για μια στιγμή την ανάγκη να είσαι ένας καλύτερος γονέας και άνθρωπος βλέποντας τον θρήνο και την οδύνη ενός άλλου γονέα; Ένιωσες έστω και για λίγο ένοχος γιατί φώναξες στην κόρη σου, στον γιο σου, τον αδίκησες ενώ δεν έφταιγε, τον έβαλες τιμωρία ενώ έκλαιγε; Εγώ ένιωσα. Ένιωσα ενοχές για ό,τι άδικο έχω κάνει, για τις στιγμές που δεν πίστεψα, για φωνές που δεν έβγαλαν τίποτα παρά μόνο έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ένιωσα άσχημα που δεν προσπάθησα κι άλλο, που δεν στερήθηκα κι άλλο, που δεν έδωσα κι άλλο, που δεν άντεξα κι άλλο. Πάντα κάτι θα μας διαφύγει, πάντα κάτι θα μπορούσαμε να πράξουμε αλλιώς, πάντα υπήρχε ένας τρόπος. Πάρτε αγκαλιά τα παιδιά σας και πείτε τους μια Συγγνώμη, πάντα φταίει ο γονιός για κάτι, ποτέ το παιδί, ακόμα και εάν έτσι φαίνεται, ψάχνοντας πιο πίσω θα ανακαλύπτουμε παλιά μας λάθη.
Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά.. Και ίσως έμειναν αιώνια ευτυχισμένοι αφήνοντας μας πίσω μόνους. Ας αγκαλιαστούμε και εμείς!
Εύχομαι μονάχα να είναι αυτό το τέλος του κακού. Καλή δύναμη σε όλους, καλό μήνα!
«Η Κλαίρη και ο Άρης έφυγαν αγκαλιά, μας άφησαν πίσω σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε.»
Όχι δεν θα είναι ένας καλύτερος μήνας, μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Δεν θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο όσες ευχές και να κάνεις γιατί ο μήνας αλλάζει, αλλά εσύ μένεις πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Μίζερος, κακότροπος, αγενής, αχάριστος. Δεν σε ευχαριστεί τίποτα, γκρινιάζεις για όλα, ανήμπορος να δεις χαρά ή φως βλέπεις μόνο το σκοτάδι της ψυχής σου. Δεν ευχαριστιέσαι με κανέναν άνθρωπο, δεν εμπιστεύεσαι φίλους, δεν βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη, δεν απλώνεις το χέρι παρά μόνο για να κάνεις παρατήρηση ή για να κρίνεις τον άλλον. Όχι δεν θα είναι ένας καλύτερο μήνας γιατί να είναι άλλωστε; Ξύπνησες σήμερα εσύ αλλιώς; Είπες καλημέρα με χαμόγελο και κοίταξες με ευγνωμοσύνη τον ουρανό; Ένιωσες την ανάγκη να κάνεις τον σταυρό σου που έχεις σπίτι, στέγη, τροφή, δουλειά, αμάξι; Νομίζεις πως είναι δεδομένα αυτά τα αγαθά για όλους; Κάνεις λάθος. Δεν έχεις υπογράψει γραμμάτια ευημερίας και μακροζωίας. Είσαι ένα μυρμήγκι μέσα σε εκατομμύρια άλλα που προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως να γνωρίζεις εάν θα βρεθείς κολλημένο κάτω από μία μπότα την επόμενη στιγμή. Γκρινιάζεις για όλα, σου φταίνε όλοι και περιμένεις ο μήνας που αλλάζει να σου αλλάξει την ζωή; Εσύ θα την αλλάξεις την ζωή σου, κανένας μήνας δεν γράφει καλύτερος ή χειρότερος. Κάθε ένας από εμάς έχει προβλήματα, δεν έχεις μόνο εσύ. Κοίταξε όμως ποια είναι τα δικά σου και ποια των άλλων και όχι κατά πως σε συμφέρει. Όλοι μας έχουμε άσχημες μέρες, άσχημες στιγμές αλλά δεν είναι όλη η ζωή μας μαύρη, μερικά κομμάτια της μόνο, που βυθίζονται και ξαναβγαίνουν στο φως. Μην περιμένεις λοιπόν κανέναν μήνα, άνθρωπο, έρωτα να σε αλλάξει, να σου γυρίσει την τύχη. Εσύ αποφασίζεις τι θα είσαι. Ένας γεμάτος άνθρωπος ή ένας άχαρος καθρέφτης του κακού εαυτού σου.
Και τώρα που μεγάλωσα αρκετά και η ηλικία μου είναι περισσότερο ένα μικρό έγκλημα παρά ένα μεγάλο παραμύθι πιστεύω στις δικές μου νεράιδες. Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Καλή είναι μια παπαρούνα. Εγώ δεν είμαι παπαρούνα, είμαι όμως ένα αγριολούλουδο. Ένα γενναίο αγριολούλουδο. Η λέξη καλή έχει χάσει τη σημασία της. Τι πάει να πει καλή; Η καλοσύνη δεν έχει σχέση με την αγάπη. Μία καλή φαινομενικά γυναίκα μπορεί να είναι καλή μόνο για το σπίτι και τον άντρα της και να μην έχει κανένα άλλο συναίσθημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Εμένα αυτού του είδους η καλοσύνη δεν με αφορά. Η καλοσύνη είναι μια καραμέλα που την αναμασάμε σχεδόν για όλους, δεν είναι δύσκολο να είσαι καλός, δύσκολο είναι να είσαι υπερβατικός. Και υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε γενναίοι, όχι όταν είμαστε καλοί. Δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά θα τρέξω να σε σώσω χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν είμαι ο πιο ενάρετος, αλλά εάν θεωρώ ότι έχεις δίκιο και κινδυνεύεις, θα χάσω το δικό μου για να σε υπερασπιστώ. Δεν ανέχομαι να με εξαπατάς αλλά λίγο να με ξεγελάς σε αφήνω, γιατί ξέρω πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έχω ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή μου, αλλά τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ακόμα. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλη η ζωή μας για να φυλακίζουμε ανθρώπους για πάντα. Έχω επίσης ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου και δεν τους νοιάζομαι τόσο, ούτε εκείνοι εμένα. Τι ειρωνεία, αλλά είναι η αλήθεια. Κάποτε θα γίνουν και αυτοί παρελθόν, αλλά ξέρω πως δεν θα με στοιχειώσουν. Αγαπώ με τον δικό μου αλλόκοτο τρόπο, αν θέλεις με αφήνεις να σε αγαπώ αλλιώς άφησε με να φύγω, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν μετράω πόσο με αγαπάς, γιατί χάνω στο μέτρημα, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει αυτό, δεν έχω που να βάλω την αγάπη και την αδικώ. Περισσότερο με νοιάζει η πίστη, η αφοσίωση πάρα τα πολλά λόγια. Κουράζομαι να εξηγώ, να απολογούμαι και να αποδεικνύω. Μην με βάλεις ποτέ στην διαδικασία να πω κάτι εάν δεν θέλω μόνο και μόνο για να αποδείξω ποια είμαι. Δεν θέλω να πασχίζω να αποδείξω τίποτα, μεγάλωσα για όλα αυτά. Είμαι αυτή που είμαι, αν θες έχω μια θέση δίπλα μου, εάν όχι μην κάτσεις για να με σηκώνεις να σε ξεπροβοδιζω στην εξώπορτα. Κουράστηκα. Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Είμαι πιστή, με μια πίστη δική μου, περίεργη, που δεν θα σου βροντοφωνάζει την αγάπη μου αλλά όποτε θα γυρίζεις τα μάτια σου θα με βρεις πάντα εδώ. Όχι πως δεν είχα που να πάω, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά. Ήθελα πάντα να με εμπιστεύονται πιότερο από το να με αγαπάνε. Ζητούσα τυφλή εμπιστοσύνη, παρά τυφλή αγάπη και έστω και εάν δεν τα κατάφερα πάντα, ξέρω πως δεν πρόδωσα ποτέ έστω και εάν αγαπήθηκα λιγότερο από ό,τι αγάπησα.. Ή το αντίθετο; Ποτέ δεν θα μάθω. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη. Είχα πάντα μια εμμονή με την ευτυχία στα απλά πράγματα, στα βατά, στα εύκολα, σε εκείνα που ορίζουν τη δική μου πυξίδα. Δεν ήθελα κανέναν φυλακισμένο δίπλα μου, αλλά ήθελα να τον νιώθω δικό μου. Δεν ήθελα κανέναν να με ορίζει, ήθελα να με πιστεύει. Δεν γύρευα την τυπική κατανόηση, αλλά την αληθινή αφοσίωση. Τελικά δεν γνωρίζω εάν πέτυχα και τι, πάντως ξέρω πως πουθενά δεν θα γράφει οτι φοβήθηκα και κανένας δεν μπορεί να πει πως τον γέλασα. Αν γελάστηκα αδιαφορώ, δεν είναι και καμιά μεγάλη επιτυχία να γελάσεις κάποιον, ούτε να τον σημαδεύεις χωρίς να ξέρεις σημάδι. Γιαυτό ξεχνάω τα χτυπήματα μου από άκυρους σκοπευτές και λατρεύω τις πληγές μου από εκείνους που είχαν τα κότσια και το θάρρος να μου ρίξουν κατάμουτρα.
Εμένα θα με κοιτάς και τα μάτια σου θα τα κατεβάζεις. Θα τα έχεις εκεί ακριβώς που πρέπει. Πιο κάτω από της ψυχής σου το ανάστημα. Χαμηλά. Και τώρα σιωπή να σου πω δύο λόγια πριν φύγω. Εμένα με έπαιξες και με έχασες. Κάλυψες την ματαιοδοξία σου και κέρδισες το στοίχημα με τον εγωισμό σου. Όμως δεν είναι αυτό η μαγκιά σε έναν άνδρα. Μαγκιά είναι να αγαπήσει, να μείνει, να παλέψει. Μαγκιά είναι να μαζεύει τα κομμάτια της αγάπης του, για να τα χτίσει από την αρχή. Μαγκιά είναι όταν πονέσει, να σηκωθεί πάλι όρθιος δίπλα της. Να τσακιστεί, αλλά να μην τσακίσει ποτέ εκείνη που αγαπάει. Μαγκιά είναι να της σκουπίζει τα δάκρυα και ας θέλει να αφήσει τα δικά του να τρέξουν.
Μαγκιά είναι να να αντέξει. Να μην χάσει τον δρόμο. Να είναι πάντα εκεί. Δεν είναι πολύ μεγάλος ο δρόμος. Δύο βήματα και ερχόσουν κοντά μου. Ένα βήμα και όλα θα άρχιζαν. Εσύ έκανες τέσσερα πίσω και χάθηκες.
Μην ζητήσεις λοιπόν ποτέ να με ξαναβρείς εκεί στα σκοτάδια σου. Μην ξαναπείς το όνομα μου, με χείλη που κάηκαν στα ψέμματα τους. Μην λερώσεις την αγάπη, στο ίδιο στόμα αυτό που άνοιξε για να με σταυρώσει.
Εμένα θα με κοιτάς και τα μάτια σου θα τα κατεβάζεις. Πιο κάτω από το φιλότιμο. Πιο κάτω από την αλήθεια. Πιο κάτω από τη πίστη. Πιο κάτω από την τιμιότητα. Στο χώμα θα κοιτάς. Γιατί μόνο αυτό έμεινε να σου μοιάζει. Σκορπίζει, βρωμίζει και χάνεται όπως εσύ.
Πηγαίνετε για ύπνο για να ονειρευτείτε. Έναν κόσμο που θα σας αντέχει, να τρέχετε, να κάνετε φασαρία, να κλαίτε, να γελάτε, να χτυπάτε στα γόνατα, να παίζετε. Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα κάνετε αγιασμό στο σχολείο, θα φιλάτε τον σταυρό και θα τρέχετε ανέμελα στο προαύλιο, θα κάνετε διαλείμματα και θα γελάτε χωρίς να είσαστε φιμωμένα, να φαίνονται τα δοντάκια σας μέσα από το χαμόγελο σας. Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα αγκαλιάζεστε αλλά προπαντός που θα σας αγκαλιάζουν και δεν θα σας φοβούνται γιατί είστε ασυμπτωματικά. Έναν κόσμο που θα έχει αγκαλιές από παππούδες και γιαγιάδες, παραμύθια και φιλιά πολλά, που δεν θα σας χαιρετάνε από μακριά. Έναν κόσμο που θα κάθεστε πάλι στα ξύλινα θρανία και όχι στις οθόνες του υπολογιστή για να κάνετε μάθημα. Που θα μπορείτε να πάτε πάλι εκδρομές με το σχολείο σας και με τους γονείς σας. Που τα γενέθλια σας θα τα περνάτε μαζί με τους φίλους σας και όχι μαζί με το κινητό σας. Έναν κόσμο που δεν θα σας καταργεί πράγματα αλλά θα σας προσφέρει. Κοιμηθείτε όσο περισσότερο μπορείτε, γιατί μας ενοχλείτε την συνείδηση. Και ίσως μέσα σε τούτο τον μακάριο ύπνο σας δειτε σε μια γωνιά την συγγνώμη μας, που δεν σας αφήσαμε παιδιά, αλλά σας μεγαλώσαμε απότομα και σας κάναμε σαν τα μούτρα μας. Ένοχους.
Τα προβλήματα μας είναι ο Αύγουστος που είναι γεμάτος και δεν βρίσκουμε Ακτοπλοϊκά, ξενοδοχείο με πισίνα, δεν μας δινουν το φιλέτο άδεια που θέλουμε, δηλαδή από πρώτη έως είκοσι πέντε Αυγούστου, λες και οι υπόλοιποι μήνες δεν είναι καλοκαίρι. Τα προβλήματα μας είναι που πήγε η Μαίρη και έφτιαξε το πρόσωπο της, σαν να έχει μαζευτεί λίγο και στο σώμα, εάν έκανε λιποαναρρόφηση η πρώτη ξαδέλφη του άντρα μας και εάν έχει γκόμενο η κουνιάδα μας που χώρισε γιατί πολύ έξω βγαίνει μετά το διαζύγιο. Τα προβλήματα μας λοιπόν αυτά και άλλα πολλά, παραμερίζονται για λίγο όταν ακούμε κάτι άσχημο, λέμε να έχουμε την υγεία μας, επικαλούμαστε τον Θεό, σταυροκοπιόμαστε μερικές δεκαριά φορές αλλά ύστερα από λίγο πάλι τα ίδια. Βλέπεις πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι έλεγε η γιαγιά μου. Δεν είμαι σίγουρη για το εάν είμαι ένας καλός άνθρωπος. Είμαι περίεργη, περήφανη, αδάμαστη μερικές φορές σαν χαρακτήρας, το σίγουρο είναι ότι είμαι ένας ανθρωπος που δεν κοιτάζω τις ζωές των άλλων, όχι τουλάχιστον με την έννοια του κουτσομπολιού, αλλά κοιτάζω την δική μου και ασχολούμαι με τους δικούς μου ανθρώπους, προσπαθώντας πάντα ευεργετικά. Εάν δεν έχω να πω κάτι δεν μιλάω. Απλά δεν ασχολούμαι με ανούσια θέματα, βαριέμαι εύκολα. Γενικά θέλω βαθμό δυσκολίας σε κάτι για να μείνω. Δεν ρωτάω ποτέ για κανέναν αδιάκριτα, δεν έχω περιέργεια να μάθω κάτι για τα προσωπικά τους, αξιοσημείωτο βέβαια είναι πως δεν προλαβαίνω να ρωτήσω γιατί έρχονται μόνοι τους οι άνθρωποι και μου τα λένε. Με εμπιστεύονται και εγώ τους ευχαριστώ. Κάθε μέρα νιώθω ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω. Έστω και εάν για άλλους αυτά που έχω είναι ρουτίνα, αγαπάω την ρουτίνα μου γιατί ξέρω πως είναι να την χάσεις. Βρίσκεσαι ξαφνικά Αύγουστο όχι στο Νησί των Ανέμων αλλά στο Νοσοκομείο, αντί για μαγιό φοράς πιτζάμες, αντί για αντιηλιακό φοράς ορό, αντί για κοκτέιλ κάνεις κοκτέιλ από ενέσεις για τους πόνους. Ξυπνήστε, αυτό θέλω να σας πω. Μην ασχολείστε στην ζωή σας με τίποτε άλλο εκτός απο τους ανθρώπους που κλείνει η πόρτα πίσω της. Πόσοι είναι; Μετρήστε! Αυτούς μόνο. Αφήστε τον κόσμο να κάνει ό,τι θέλει. Μην μιλάτε για κανέναν πίσω από την πλάτη του.
Πέρσι ήμουν με την φίλη μου τέτοια εποχή, κάναμε σχέδια, γελούσαμε, γελούσαμε πολυ κάθε μέρα, εκείνη προχθές έκανε την τελευταία της θεραπεία. Μέσα σε λίγο καιρό όλα άλλαξαν. Δεν μου υπογράφει κανένας πως του χρόνου θα είμαι εγώ εδώ. Μερικές φορές πνιγόμουνα στα προβλήματα και την πίεση όμως προσευχόμουν με όλη την δύναμη της ψυχής μου και είδα πως τα πράγματα άλλαξαν. Είχα μεγάλη πίστη όμως, είχα υπομονή και έχω. Δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει τι εάν δεν με ενοχλεί αυτό, και δεν είναι αδιαφορία είναι τρόπος ζωής. Εντάξει δεν είμαι Allien, θα έρθουν στιγμές ανθρώπινες, θα γελάσω, θα μιλήσω για κάποιον, όμως δεν θα μείνω εκεί θα προχωρήσω. Το να κατηγορούμε κάποιον συνέχεια ή αρκετά συχνά μου προκαλεί αλλεργία. Ασε που στο τέλος αρχίζω και συμπαθώ αυτόν και όχι τους πληροφοριοδότες.. Στην τελική τι με πειράζει εμένα τι κάνει στην προσωπική του ζωή; Αφιερώστε ώρες στην ζωη σας δημιουργικές. Μην κρίνετε, μην ρίχνετε το επίπεδο σας για τίποτα. Ασχοληθείτε με την ψυχή σας και οχι με τον απέναντι. Θα νιώσετε καλύτερα. Και εάν δεν νιώσετε σημαίνει πως κάτι σας λείπει. Δεν φταίνε οι άλλοι πάντα, δεν κάνουν πάντα κάτι κολάσιμο. Εσείς έχετε την ανάγκη να το βλέπετε έτσι, και το θέμα είναι γιατί;
Τα παιδιά μας δεν είναι οι άντρες της ζωής μας ή οι γυναίκες της ζωής των αντρών. Τα παιδιά μας είναι τα παιδιά μας. Δεν χωράει άλλος τίτλος δίπλα σε αυτόν, και οπωσδήποτε όχι ένας τίτλος που τα φέρνει αντιμέτωπα με την αγάπη του συντρόφου μας. Έστω εάν είμαστε παντρεμένες, χωρισμένες, ή ο άνθρωπος μας δεν υπάρχει πιά, δεν είναι ο άντρας της ζωής μας ο γιος μας. Ο γιος μας είναι ο γιος μας. Δεν αντικαθιστά κάποιον. Δεν ψάχνει τίτλο καλύτερο απο εκείνον που έχει, ούτε θέλει να είναι ο άντρας της ζωής μας. Θέλει να έχουμε μια υγιή σχέση με τον πατέρα του, ή να έχουμε έναν σύντροφο, να ζούμε ισορροπημένα και να αξιωθούμε μια μέρα να δούμε την φωτογραφία του με την γυναίκα του, να λέει εκείνη για τον γιο μας, ο άντρας της ζωης μου. Έτσι είναι το σωστό, οτιδήποτε άλλο πιστεύω είναι μια υπερβολή που γεννάει το συναίσθημα της ανασφάλειας μας. Δεν διαγωνίζεται ποτέ η αγάπη της μάνας με τον γιο, δεν χωράει σε λέξεις, δεν διαπραγματεύεται. Είναι στιβαρή, Θεόσταλτη, ουράνια. Δεν χρειάζεται αποδείξεις. Ούτε από τον πατέρα προς την κόρη, ούτε από την μάνα προς τον γιο. Φαντάζομαι να δει η σύντροφος του γιου μου, να τον αποκαλώ άντρα της ζωής μου.. Αυτόματα έχω κερδίσει μια θέση στον εξώστη. Γιατί να μην κάθομαι στην πλατεία; Ποιος ο λόγος; Ο γιος μου είναι ο γιος μου. Θα του έδινα ευχαρίστως χρόνια από την ζωή μου, είναι το καμάρι μου, τον λατρεύω αλλά δεν είναι ο άντρας της ζωής μου. Θα ήταν άδικο ένας τέτοιος τίτλος για τον άντρα της ζωής μου. Δεν αφαιρώ κάτι από την αγάπη μου στο παιδί μου, λέγοντας του αυτό. Ίσα ίσα τον βοηθάω να βρει τον δικό του δρόμο και τις δικές του επιλογές. Δεν είμαι τα πάντα εγώ στη ζωη του, είμαι η μάνα του, η σταθερά του, ο άξονας που θα τον οδηγήσει. Δεν αντικαθιστώ άλλους ρόλους. Ουτε εκείνος σε εμένα. Κάτι τέτοιο είναι συναισθηματικός εκβιασμός Στην τελική εχετε σκεφτεί πως νιώθει ο σύζυγος σας ή ο άνθρωπος σας; Ο άντρας της ζωής μας έχει όνομα, και το παιδί μας επίσης. Μην δημιουργείτε στα παιδιά σας τέτοιες σύνδρομα συναισθηματικού οιδιπόδοιου. Αφήστε τα να βρούνε την γυναίκα της ζωής τους και καμαρώστε τα. Δεν είστε εσείς η γυναίκα της ζωής τους. Είστε κάτι πολύτιμο, ιερό και αδιαπέραστο. Η μάνα τους.
BETTU KOUTSIOU 