Πιο πολύ από όλα με τρομάζουν οι πολλοί ευτυχισμένοι.

Πιο πολύ από όλα με τρομάζουν οι πολύ ευτυχισμένοι. Εκείνοι που ο κόσμος να καίγεται δίπλα τους κάνουν φασαρία γιατί η τυρόπιτα τους είναι τετράγωνη, γιατί τα μανταλάκια είναι μονόχρωμα και με το καπουτσίνο τους δεν τους δίνουν και δώρο ένα μπλουζάκι Polo. Πιο πολύ με τρομάζει που δεν θα αλλάξει τίποτα στο μυαλό τους που έχει γίνει σαν κιμάς που τον άφησαν έξω από το ψυγείο, θα δυσανασχετούν γιατί η πετσέτα στο ξενοδοχείο είναι πολύ χνουδωτή, γιατί η ξαπλώστρα στη πισίνα δεν κάνει και μασάζ και η κοπελίτσα στο καφέ μπαρ δεν γελάει με την σαχλαμάρα που της πετάνε κάθε πρωί. Εκείνους και εκείνες που δεν τους αγγίζει τίποτα, που συνεχίζουν να έχουν έπαρση για κάθε τι που κινείται εκτός από την σκιά τους. Πιο πολύ δεν με τρομάζει η φτώχεια, γιατί ο κόσμος ο περήφανος θα σταθεί πάλι στα πόδια του έστω και εάν του τα έχουν ξυλοκοπήσει, θα βρει τρόπους να ξεπεράσει το κακό που θα τον βρει, την δυστυχία, την απώλεια, ξέρει να στέκεται όρθιος με τη ψυχή του ψηλά.
Με τρομάζει που έχουμε χωριστεί στα δύο. Ο μισός κόσμος διαφημίζει την ευτυχία του πνιγμένος στο μακιγιάζ και το αι λαινερ και ο υπόλοιπος ξεπλένει τα μούτρα του από το κλάμα. Με φοβίζει που άλλοι μετράνε απώλειες και άλλοι κάρτες στα πορτοφόλια, άλλοι φοβούνται μην χάσουν μια μέρα διακοπών και άλλοι έχασαν τα πάντα. Και εκτός από το ότι με φοβίζει με αηδιάζει, γιατί μπορεί να μην είμαι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, αλλά σίγουρα ο καθένας μετράει τις πληγές του. Παρκάρετε την αλαζονεία σας λίγο πιο κει, γεμίσαμε ευτυχισμένους και ήλιοκαμένους ή απλά καμένους..

Αγγελική Γκουζιούτα. Όταν η γνώση μεταμορφώνεται σε γυναίκα.

Αγγελική Γκουζιούτα.
Επιμελήτρια Α’ – Μονάδας Καρδιακής Ανεπάρκειας – Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο

«Όταν η γνώση μεταμορφώνεται σε γυναίκα. «

Ένα τεράστιο, ευρηματικό μυαλό, χαρισμένο σε έναν άνθρωπο.
Άδικο, θα έλεγαν πολλοί, που δεν διαθέτουν τόσο πολύ από δαύτο, δίκαιο θα έλεγαν άλλοι που έχουν επίσης δείκτη ευφυΐας μεγάλο. Ευλογία θα έλεγα εγώ.
Ευλογία για το Ωνάσειο που την έχει κοντά του και για όλη την Ελλάδα.

Η Αγγελική Γκουζιούτα είναι το μεγάλο παράδειγμα, του ότι τα πιο λαμπρά αποτελέσματα στη ζωή δεν προκύπτουν κατά τύχη. Για να έρθουν θέλουν θυσίες, θέλουν προσήλωση, θέλουν αγώνα και αφοσίωση.
Έχοντας πάρει το πτυχίο της με Άριστα και στην πορεία αποκτήσει πληθώρα πτυχίων και διακρίσεων,
συμμετοχές σε δεκάδες συνέδρια, μας καταστεί σαφές με την δουλειά και τον προσωπικό αγώνα που έχει δώσει, ότι δεν φτάνει μόνο να αριστεύεις στα Πτυχία αλλά και στην ζωή.
Η θέληση της, η ακεραιότητα του χαρακτήρα της, η αυστηρότητα στη δουλειά της, έχτισαν εκατοστό εκατοστό την αναγνώριση.
Η Μονάδα Καρδιακής Ανεπάρκειας ένα δεύτερο σπίτι για εκείνη και για τους ασθενείς της που χρόνια τώρα φροντίζει και επιμελείται.
Είναι από τους γιατρούς που έρχονται πρώτα από όλους και φεύγουν τελευταίοι. Δεν υπάρχουν Αργίες, Κυριακές, Γιορτές, για εκείνη υπάρχει το καθήκον. Είναι ένας στρατιώτης η Γκουζιούτα, ένας ευσυνείδητος στρατιώτης που δεν εγκαταλείπει τη μάχη.
Προσωπικά πιστεύω πως είναι από τους ανθρώπους που έχει τέτοια δύναμη ψυχική και τέτοια γνώση του αντικειμένου της, ώστε εάν κάποιος ένιωθε ότι πέθαινε και του έσφιγγε το χέρι, ξαφνικά θα ζωντάνευε η ελπίδα. Σου δείχνει πάντα ότι ξέρει τι κάνει, το εισπράττεις αυτό, ξέρεις ότι είσαι σε καλά χέρια, στα δικά της.
Το σίγουρο είναι ότι θα ξέρεις, πως απέναντι σου έχεις έναν γιατρό που γνωρίζει πολύ καλά, ποιο ρόλο είναι προορισμένος να ακολουθήσει.
Και αυτό καλείται καθήκον, μια από τις αξίες που η Γκουζιούτα έχει ασπαστεί τα τελευταία χρόνια.
Η Μονάδα Καρδιακής Ανεπάρκειας και Μεταμοσχεύσεων της χρωστάνε πολλά. Οι ασθενείς της το ίδιο, οι γονείς των παιδιών που έχει νοσηλεύσει επίσης, το Ωνάσειο την κέρδισε και εκείνη το κέρδισε με την σειρά της.

Οι άνθρωποι κεράκια αναμμένα.

Συναντάς και μερικούς ανθρώπους στη ζωή σου κεράκια αναμμένα. Που δεν λένε μεγάλα λόγια, δεν γελάνε πολύ, δεν μιλάνε πολύ. Είναι μετρημένοι και σοβαροί. Ήσυχοι και αθόρυβοι. Η δική τους σκιά, δεν πέφτει πάνω σου σαν μολύβι αλλά ελαφριά, αρχίζουν να σε καταλαβαίνουν σιγά σιγά, δεν σε γεμίζουν φωτάκια και γιρλάντες, δεν σε εκβιάζουν συναισθηματικά, δεν σε βασανίζουν με ανόητες συζητήσεις και δεν σου τρώνε τον χρόνο με ανούσιες ερωτήσεις. Σε μαθαίνουν σιγά σιγά και αργά. Δεν το παίζουν κολλητοί αλλά είναι ουσιαστικά κοντά σου. Δεν προσποιούνται τους καλούς, είναι μοναδικοί. Μπορεί να μην μιλήσεις για μεγάλο διάστημα μαζί τους αλλά είναι πάντα εκεί πολύτιμες πετρούλες!
Είναι άνθρωποι που δεν είναι πομπώδεις, που δεν επιζητούν την πρώτη θέση αλλά που είναι τελικά πολεμιστές, που δεν καυχιούνται πως εκείνοι μπορούν, μα λένε ένα ίσως μπορώ, όμως στο τέλος τα καταφέρνουν.
Είναι άνθρωποι δίχως ματαιοδοξία που πετυχαίνουν τα πάντα με τις αξίες τους, δεν θα έρθουν δίπλα σου να σε ξεγελάσουν, ούτε να αρπάξουν αλλά να μάθουν. Έχει μεγάλη διαφορά.
Αυτούς τους ανθρώπους όταν τους συναντήσεις κράτησε τους σφιχτά. Όχι δυνατά, μην τους πονέσεις μην τους φοβίσεις, απλά να ξέρουν οτι είσαι παντα εκεί όταν σε θελήσουν.
Αυτούς τους πολύτιμους ανθρώπους μην τους χάσεις από την ζωή σου και μην μπερδευτείς με την λάμψη άλλων γύρω σου.
Ο καθένας έχει τα χαρίσματα του και με εκείνα αγαπιέται.
Αγάπησε τους όπως τους αξίζει!

«Οι άνθρωποι κεράκια αναμμένα»

Το Ακρωτήρι της Λύπης.

Μια ανάσα δρόμος ήμουν πάντα για σένα. Μα δεν με πίστεψες ποτέ.
Να με βρεις, μα που;
Να με ψάξεις, μα που;
Τα σ’ αγαπώ μου στο λαιμό σου αφήνω.

Themis Galanakos

Σε λίγο θα ήμουν σκιά..
Θα ήμουν ένα τίποτα και τα πάντα.
Αυτό το τίποτα που άφησες πίσω σου.
Και εκείνο το πάντα που σε λάτρεψε έως το τέλος.

Μπέττυ Κούτσιου

Από το βιβλίο μας
Το Ακρωτήρι της Λύπης, Γαλανάκος-Κούτσιου

Θάνατε μην περηφανεύεσαι.

Θάνατε μην περηφανεύεσαι τον δυνατό.
Τα αγρίμια φοβήθηκαν και σώπασαν.
Ο ήλιος κατάπιε την περηφάνια του.
Η γη βούλιαξε και μαράθηκαν τα λουλούδια της.
Οι παπαρούνες ντράπηκαν και έσκυψαν μαραμένες.
Το χώμα βάφτηκε κόκκινο από το Άγιο αίμα.
Τα πουλιά κρύφτηκαν και τα ποτάμια σταμάτησαν να τρέχουν.
Η θάλασσα ξέρασε μαύρο κύμα στην αμμουδιά.
Απο τις κορυφές των βουνών άρχισαν να τρέχουν δάκρυα.
Μα όλα αυτά δεν συνέβησαν από σένα.
Μην καυχιέσαι θάνατε.
Εσύ μπορείς να υποσχεθείς μόνο την ακαμψία και την παγωμάρα σου.
Η κραυγή όμως Εκείνης της Μάνας σκοτώνει καλύτερα από εσένα.

-Θάνατε μην περηφανεύεσαι –

Μπέττυ Κούτσιου

Στα 45 δεν μετράει τι θα πει ο κόσμος για σένα, αλλά τι θα τους πεις εσύ.

Φτάνοντας στα σαράντα πέντε αντιλαμβάνομαι ό,τι δεν μπορώ να αρέσω σε όλους. Πράγμα το οποίο δεν έχει τόση σημασία τώρα, όσο θα είχε πριν λίγα χρόνια. Όχι από αντίδραση, αλλά από θέση ζωής.

Ε ναι λοιπόν, δεν με νοιάζει. Και ούτε θέλω να αρέσω σε όλους. Θα καταντούσα βαρετή και προβλέψιμη. Θα ήμουνα μια θλιμμένη μαριονέτα στα χέρια όλων. Δεν θα δεχόμουν ποτέ να αρέσω σε όλους.

Πότε μου δεν ήμουν παρέα με τους συνηθισμένους και τους ανθρώπους κουτάκια. Πάντα ήμουνα με τους άλλους. Εκείνους που είναι λίγο τρελοί, λίγο αλλοπαρμένοι, λίγο ρομαντικοί, λίγο μοναχικοί. Που κοιτάζαμε ο ένας την ψυχή του άλλου και όχι την φορεσιά του. Που κρατιόμασταν από το χέρι, μην πέσουμε και πονέσουμε, όχι για να έχουμε κάποιον κοντά μας από ανάγκη. Που τρώγαμε από το ίδιο πιάτο και αφήναμε την τελευταία μπουκιά από ντροπή. Που δεν βγήκαμε ποτέ ο ένας μπροστά από τον άλλον, αλλά περπατούσαμε παράλληλα. Με εκείνους ήμουνα.

Ας μην αρέσω λοιπόν σε όλους γιατί και εμένα δεν μου αρέσουν όλοι.

Είμαι επιλεκτικά ομιλητική, είμαι ηθελημένα μοναχική, βγαίνω μονάχα με όσους γουστάρω πολύ και ξαπλώνω με όποιον τρελαίνει το μυαλό μου, πριν από το σώμα μου.

Είμαι βέβαιη ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι έρωτες που παντρεύονται, αλλά μεγάλοι έρωτες που μπαίνουν στο συρτάρι της ψυχής για πάντα. Η ζωή συνεχίζεται και περνάει με έναν άνθρωπο που θα έχεις αφοσίωση, αγάπη και γαλήνη, όχι τρικυμία στην καρδιά.

Τώρα πιά δεν πιστεύω στις καλές νεράιδες, αλλά στις κακές μάγισσες. Αποφεύγω τα κουτσομπολιά, τα πολλά λόγια μου κάνουν μόνο κακό.

Το τηλέφωνο μου το σηκώνω σε ελάχιστα άτομα όπως και την πόρτα μου την ανοίγω επιλεκτικά σε μερικούς. Με αφήνει αδιάφορη να βγω με μια μεγάλη παρέα, προτιμώ να πηγαίνω σε όμορφα μέρη να ακούω τον άλλον να τον αφουγγράζομαι, να τον νιώθω. Η ποσότητα δεν μου λέει τίποτα, η ποιότητα με κερδίζει.

Λέω όχι πιο συχνά, λέω δεν θέλω, λέω δεν μου αρέσει. Αντικατέστησα με ένα τεράστιο Όχι, το αιώνιο Ναι σε όλους, που εγνεφα ή έλεγα, για να μην τους πλήγωσει η άρνηση μου.

Λάθος μου, δεν τους πληγώνει. Τους κάνει καλύτερους και πιο προσεκτικόυς την επόμενη φορά.

Και συγχωρώ. Συγχωρώ γιατί τώρα πια έχω θέση στην καρδιά μου και μπορώ. Θέλω να αφήνω κάθε κακιά πίσω μου και να πορεύομαι με νέους ανθρώπους και καινούργιες φλέβες. Δεν μπορώ τις ρυτίδες και την τοξικότητα. Την γκρίνια και την μιζέρια. Φεύγω από την πολυκοσμία και κοιτάω την θάλασσα, γιατί φροντίζω την ψυχή μου και όχι την εικόνα μου προς τα έξω.

Φτάνοντας στα σαράντα πέντε, αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλω να παίζει ο χρόνος μαζί μου, αλλά θα παίζω εγώ μαζί του.

Και ας πούνε ότι θέλουνε, όποιος θέλει και όπως θέλει.

Πολύ απλά δεν με νοιάζει.

Τελικά κανένας ποτέ δεν έμαθε την απάντηση, σε εκείνο το περιβόητο, Τι θα πει ο κόσμος, εγώ θα κάτσω να βγάλω την άκρη;

Μπέττυ Κούτσιου

– Ο Ευαγγελισμός –

Ναευχαριστείς τον Θεό γιατί έχεις έναν βασιλικό στο μπαλκόνι σου που κάθε μέρα σου χαρίζει το άρωμα του. Γιατί σήμερα ξύπνησες χωρίς πληγές, χωρίς πόνους, δίχως να πρέπει να δεις τον κόσμο μέσα από ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Να ευγνωμονείς τον Θεό γιατί έχεις ένα σώμα γερό, έχεις φίλους, έχεις σπίτι, έχεις φαγητό. Έχεις οικογένεια, ένα σκυλάκι να σε περιμένει και μια δουλειά.
Για τα υπόλοιπα που μπορεί να ονειρεύεσαι, να προσπαθείς, να έχεις υγεία να τα καταφέρεις. Αν τα προηγούμενα είναι τα δεδομένα σου, τότε όλα μπορεί να γίνουν πιο όμορφα.
Να θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι αυτή τη στιγμή, που τα σκουπίδια σου είναι το χρυσάφι τους, τα παλιά σου ρούχα η ευτυχία τους. Δώσε τα όλα μην κρατάς τίποτα που δεν θέλεις, κάποια εκεί έξω θα σε παρακαλούσε για εκείνη την παλιά τσάντα που έχεις να κρατήσεις χρόνια, και κάποιο παιδί θα χαμογελούσε εάν άδειαζες το δωμάτιο του γιου σου από ότι δεν χρειάζεται.
Αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα μας διαφεύγουν και γεμίζουμε πίκρες από άλλα δευτερεύοντα.
Και εγώ θέλω να αλλάξω αμάξι, και εγώ θέλω να βγάζω πιο πολλά χρήματα, και εγώ θέλω να φτιάξω χίλια δύο που δεν μπορώ.
Ευχαριστώ όμως κάθε βράδυ τον Θεό για αυτά που έχω.
Και το πιο σημαντικό, που εάν ένα λεπτό το σκεφτούμε όλοι θα νιώσουμε την σημασία του, τον ευγνωμονώ γιατί και αυτό το βράδυ θα βγω στην βεράντα μου, θα καπνίσω ένα τσιγάρο κοιτώντας τον ουρανό.
Επίσης θα κοιμηθώ στο κρεββάτι μου και όχι στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου.
Αύριο το πρωί θα φύγω για την δουλειά, ναι θα έχει κίνηση, ναι θα νυστάζω, ναι θα γκρινιάζω που είναι Δευτέρα και δεν θα έχω πάλι λεφτά, όμως θα κάνω την ίδια διαδρομή που κάνω τα τελευταία τριάντα χρόνια για να φύγω και να φτάσω στις εφτά.
Απέναντι από το σπίτι μου, στο επόμενο φανάρι θα είναι το ίδιο μεγάλο, επιβλητικό κτίριο.
Ο Ευαγγελισμός.
Εκεί που οι άνθρωποι, δεν ξύπνησαν όπως εγώ, δεν κοιμήθηκαν όπως εγώ και θα έδιναν τα πάντα να είναι στην κόλαση της δικής μου κίνησης, από την δική τους ανημποριά.
Θα με κοιτάει με τα μεγάλα του γράμματα, θα ξημερώνει, και εγώ θα το κοιτάω όπως πάντα απ έξω, κάνοντας τον σταυρό μου για όλες αυτές τις ψυχές που κουβαλάει μέσα του.

– Ο Ευαγγελισμός –

Μπέττυ Κούτσιου

Η χοντρή και ο Ζαχαρίας.

Και ενώ μεγαλώνει ο πόλεμος για την σατυρική φωτογραφία του Αρκά, θα θυμηθώ ότι μεγάλωσα έχοντας την Χοντρή και τον Ζαχαρία μπροστά μου, πολλά χρόνια αργότερα από την τελευταία έκδοση του περιοδικού Θησαυρός. Δεν θυμάμαι να έγινε τόσος πόλεμος εκείνη την εποχή, ούτε η μαμά μου να εξοργιζόταν όταν έβλεπε αυτές τις γελοιογραφίες του Χριστοδούλου να θυμώνει. Η μαμά μου λέω, γιατί εγώ ήμουν πολύ μικρή για να ασχοληθώ με κάτι τέτοια. Η μαμά μου και η θείες μου έφτιαχναν γεμιστά, πίτες κάθε λογής στο χωριό, μουσακά, έψηναν ψωμί στο φούρνο με την γιαγιά μου και το καλοκαίρι είχαν έξω τα μπρατσάκια τους.
Ας ήταν πάντα τροφαντές, αστράφτανε καλοσύνη, μοσχοβολούσαν καθαρότητα στο σώμα, στην ψυχή και βλέμμα γεμάτο αγάπη και έφερναν την οικογένεια έτσι κοντά.
Εγώ τα καλοκαίρια μου τα πέρασα σε μια μεγάλη βεράντα που μετά το μπάνιο τρέχαμε να φάμε τις λιχουδιές από την μαμά μου, πατάτες τηγανητές από την γιαγιά μου, ή ψωμί που μόλις βγήκε από το φούρνο και η γιαγιά μου δεν προλάβαινε να το βγάλει, της το τρώγαμε. Δεν θυμάμαι σε εκείνες τις γυναίκες να πείραξαν τότε οι γελοιογραφίες του Χριστοδούλου. Ούτε να έτρεχαν στα γυμναστήρια όλη μέρα μήπως κάποιος τις αποκαλέσει χοντρές. Είχαν μια αγκαλιά τεράστια για όλους και όλα.
Ας ζωγράφιζε ότι ήθελε, ας σατύριζε όσο ήθελε όποιος ήθελε. Εμείς είχαμε την καλύτερη μαμά του κόσμου, που πάντα ήταν στην κουζίνα να μας φτιάχνει καλούδια.
Δεν φταίει λοιπόν ο Αρκάς, κανένας σκιτσογράφος δεν φταίει.
Φταίει το ότι ζούμε σε μια κοινωνία μοντέλων, γραμωμένων κυρίων και γυναικών, φταίει που εμείς δημιουργήσαμε τέτοια πρότυπα και φυλακιστήκαμε μέσα σε αυτά. Δεν είναι καινούργια η λέξη Χοντρή, εμείς την αναγάγουμε σε κάτι πολύ άσχημο και θλιβερό. Εμείς δημιουργούμε ανορεξικα παιδιά, εμείς τα κάνουμε όλο ανασφάλεια, εμείς φταίμε για όλα. Άρα λοιπόν γιατί να μου φταίει ο Αρκάς; Τι είπε; Χοντρές Ιστορίες. Ωραία.
Και εγώ θέλω να βγάλω ένα σκίτσο για τον κοιλουμπα που πίνει μπύρες στην παραλία, κοιτάει τα πιπίνια, μέσα από τα χοντρά μαύρα γυαλιά του, καπνίζει πούρο και χαϊδεύει την κοιλιά του νιώθοντας ευδαιμονία. Μου φαίνεται και εμένα αστείο, είναι κακό; Όπως του φαίνεται του Αρκα αστείος ο εαυτός μου πάνω σε μια ζυγαριά και το άπειρο να με κοιτάζει.
Δηλαδή πρέπει να το πάρω κατάκαρδα επειδή έχω παραπάνω κιλά;
Και η Χοντρή και ο Ζαχαρίας σε ανθρώπους απευθύνονταν. Όμως τότε οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν Facebook, Instagram, Internet στα τηλέφωνα τους. Δεν είχαν αποβλακωθει με ένα κινητό στο χέρι όπως εμείς. Πήγαιναν στην παραλία και έκαναν μπάνιο δεν έκαναν μόνο πασαρέλα. Δεν θυμάμαι να κρυβόταν τότε κάποια κοπέλα με παραπάνω κιλά, να αυτοκτονούσε, να έπαιρνε χάπια, δεν θυμάμαι bulling σχολείο μου για ένα παχύσαρκο παιδί. Όλα αυτά είναι δικά μας δημιούργημα τα, μην κατηγορούμε ένα σκίτσο. Προηγήθηκαν χρόνια ολόκληρα, σκληρής δουλειάς και αποξένωσης των ανθρωπίνων σχέσεων και επαφών, φτιάξαμε κορμιά αλλά χάσαμε την ψυχή μας, χάσαμε παιδιά από την ντροπή τους, χάσαμε κοπέλες όμορφες γιατί ένιωσαν στο περιθώριο. Θέλουμε μοντέλα μαμάδες, γυμνασμένους μπαμπάδες, γραμωμένες θείες και αγόρια κορμιά φέτες.
Έχουμε κατακλυστεί από την εξωτερική ομορφιά αλλά χάσαμε την ψυχή μας.
Προς Θεού, είμαι λάτρης του ωραίου, είμαι θαυμαστής του ωραίου, θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους που με αυταπάρνηση κάνουν πρωταθλητισμό, τους αθλητές που σαν στρατιώτες προπονούνται κάθε μέρα, είναι κάτι άξιο θαυμασμού και μπράβο τους. Πρέπει να προσέχουμε το σώμα μας, θα μας εκδικηθεί εάν το παρατήσουμε. Θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν δίαιτα μιας και αρχίζω κάθε Δευτέρα και Τρίτη σταματάω.
Όμως, δεν θα έπρεπε να έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο την ψυχή μας. Θα έπρεπε να την έχουμε θωρακίσει, να αντέχει. Θα έπρεπε να έχουμε μπολιασει τα παιδιά μας με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Κάθε μέρα να λέτε στα παιδιά σας πόσο όμορφα πόσο μοναδικά είναι. Να τα κοιτάτε με θαυμασμό και να ακουμπάτε με αγάπη τα ελαττώματα τους. Κανένα σκίτσο να μην είναι ικανό να τους αρρωστήσει την ψυχή από στενοχώρια.
Κύριε Αρκα ναι έχετε δίκιο. Η ζυγαριά κοιτάει το άπειρο όταν ανεβαίνει μια χοντρή.

Επίσης όμως, άπειρο χάος υπάρχει και στο μυαλό εκατοντάδων καλλίγραμμων.

Οι χοντρές όμως, κοιτάνε γύρω τους και έχουν ευτυχισμένες οικογένειες, όμορφα γελαστά πρόσωπα που τους αγαπάνε, γεμάτη καρδιά από συναισθήματα, φίλους που τις αγαπάνε για εκείνο που πραγματικά είναι, θα τους μαγειρεύουνε το πιο νόστιμο φαγητό, θα τρώνε όλοι μαζί στην βεράντα του σπιτιού τους και θα έχουνε πάντα χιούμορ ας γράφετε ό,τι θέλετε. Η ζωή βλέπετε δεν είναι μόνο για τους αδύνατους.

Ο Ζαχαρίας άραγε τι να κάνει;

Καλό καλοκαίρι σε κάθε κορμί.

Μπέττυ Κούτσιου

» Η χοντρή και ο Ζαχαρίας «

«Άντρας λογιέται εκείνος που ζητάει συγγνώμη, όχι τα ρέστα.

Άντρας λογιέται κάποιος επειδή σε ημερεύει με το βλέμμα του, όχι επειδή σου επιδεικνύει την δύναμη του.
Δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδείξει κάτι, είναι αρσενικό, το λένε τα μάτια του, τα χέρια του, η περπατησιά του. Δεν γεννήθηκε από μια γυναίκα για να βασανίζει γυναίκες με το φέρσιμο του αλλά για να τις αγαπάει και να τις προστατεύει.
Άντρας δεν είναι αυτός που θα πει, δίψασα, πείνασα, πόνεσα, αλλά εκείνος που θα σε ρωτήσει εάν διψάσεις, πεινάσεις ή πονέσεις πρώτα από τον εαυτό του.
Έχουμε πάντα από φύση μας εμείς οι γυναίκες αυτό το προστατευτικό απέναντι τους, ο σωστός όμως άντρας θα το απολαύσει αλλά δεν θα το εκμεταλλευτεί. Που σημαίνει πως δεν θα ξεχάσει τον ρόλο του κάτω από όποιες συνθήκες του δίνεται αυτή η απλόχερη αγάπη από μια γυναίκα.
Ο άντρας δεν αφήνει την σύντροφο του να αμφιβάλλει και να ζει με ανασφάλειες για την αγάπη του. Την δίνει απλόχερα χωρίς να τσιγγουνεύεται. Έτσι κ αλλιώς δεν είναι γραμμένο κάπου, οτι εκείνος που κράτησε αμυντική στάση, που την αφήνει να ζει στο μυστήριο, στο ίσως, στο μπορεί, ευτύχησε ενώ ο άλλος που της έδωσε την αγάπη του άδολα δυστήχησε. Δεν υπάρχουν συνταγές.
Η γυναίκα αγαπάει την σιγουριά που της προσφέρει μια αγκαλιά, αγαπάει το να είναι αναντικατάστατη στην καρδιά ενός άντρα, λατρεύει να σκέφτεται πως για εκείνον είναι η πιο όμορφη.
Στην τελική κανένας δεν ζει με συμβόλαια και μαθηματικές πράξεις αλλά με την πεποίθηση ότι είναι μοναδικός στην καρδιά ενός άλλου.
Τι να το κάνεις να κρατιέσαι, να μετράς, να ξαναμετράς πόσα έδωσες, πόσα πήρες κάθε τρεις και λίγο;
Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και δώσε το συναίσθημα σου, μόνο έτσι θα κυλήσει μέσα σου εκείνος ο φοβερός ιός που λέγεται αγάπη και θα σε κυριεύσει.
Δεν λέω καλό είναι να είμαστε υποψιασμένοι, να προσέχουμε, να διατηρούμε πάντα σε ένα μέρος μέσα μας την αμφιβολία. Αυτό όμως να μην είναι ο σκοπός και ο κανόνας μας, γιατί δεν θα ζήσουμε πραγματικά τίποτα. Θα βαστιόμαστε πάντα μήπως δώσαμε παραπάνω, τι χρωστάμε, πόσα ρέστα θα πάρουμε.
Σίγουρα σε έναν πραγματικό άντρα αξίζει και μια πραγματική γυναίκα, που θα του συγχωρέσει και λάθη του και θα τον κερδίσει με την αληθινή της αγάπη. Κανένας δεν είναι τέλειος και αλάθητος. Η αγάπη κρίνεται στα δύσκολα, στα ζόρια και στην υπέρβαση που μπορούμε να κάνουμε αφού αγαπάμε πραγματικά. Να συγχωρέσουμε.

Μπέττυ Κούτσιου

«Άντρας λογιέται εκείνος που ζητάει συγγνώμη, όχι τα ρέστα.

Άνθρωπε μην ξεχάσεις ποτέ οτι υποσχέθηκες να γίνεις καλύτερος.

Σίγουρα πήρες με πιο πολύ λαχτάρα το παιδί σου αγκαλιά εκείνο το πρωί που σώπασαν τα πουλιά.
Εννοείται πως δεν γκρίνιαξες στον άντρα σου εάν η στάχτη από το τσιγάρο έπεσε έξω από το τασάκι για μια ακόμα φορά.
Ούτε μαλώσεις το σκυλάκι σου γιατί ανέβηκε στον καναπέ και θα σου γέμιζε τρίχες το καλό σου ριχτάρι.
Είναι βέβαιο ότι δεν φώναξες στην κόρη σου εάν άργησε να έρθει για φαγητό το μεσημέρι.

Η θλίψη σε άλλαξε. Ο θρήνος των συνανθρώπων σου σε γέμισε οργή τόσο, που δεν υπάρχει πιά χώρος για αλλά συναισθήματα.
Τώρα δεν θα φωνάζεις, εάν ο έλεγχος σχολείο δεν γράφει 19, ούτε εάν δεν περάσει στην σχολή που εσύ αποφάσισες για το παιδί σου.
Τώρα θα άφηνες και καμιά κουβέντα να πέσει κάτω, δεν θα αρπαζόσουν με τους άλλους οδηγούς στο δρόμο για το παραμικρό.
Υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι θα έπαιρνες δώρο στην γυναίκα σου εκείνο το φόρεμα που σου ζητάει καιρό.
Ορκίστηκες ότι δεν θα ξανά γκρινιάξεις για ανόητα πράγματα στον άντρα σου και ότι θα τον αφήνεις να πίνει καμία μπύρα με τους φίλους του χωρίς εσένα.

Την επόμενη μέρα που ο ουρανός της Αττικής σκεπάστηκε με ανθρώπινες σάρκες, εσύ έδωσες την υπόσχεση στον εαυτό σου.
Ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Θα γίνεις;
Θα γίνω;

Μην ξεχάσεις άνθρωπε ποτέ ότι όλα αυτά που εσύ τώρα έχεις για καθημερινότητα και τα περιφρονείς, κάποιοι άλλοι θα γύριζαν από την κόλαση για να τα αγκαλιάσουν για στερνή φορά.

Κείμενο : Μπέττυ Κούτσιου

– Άνθρωπε μην ξεχάσεις ποτέ οτι υποσχέθηκες να γίνεις καλύτερος –

23-07-18